Sobotni poranek, dookoła cisza.
Prawdziwa cisza, w której słychać pająka sunącego po pajęczynie delikatnie
dzwoniącej kroplami rosy. Słońce zawieszone między czyimś wczoraj a moim dziś,
buja się na krawędzi świata, przedłużając zatwierdzenie świtu. Powietrze,
nienasycone jeszcze zapachami nowego dnia, pachnie sobą. Jestem. Przez krótką
chwilę jestem, zanim znowu będę… Jednak gdzieś na granicy zmysłu, tam gdzie
promienie niezdecydowanego słońca dotknęły kolejnego dnia, wyczuwam delikatny,
torfowy zapach zaoranej ziemi. Kolejny promień i czuję zapach unoszącej się parą
kropli rosy oraz cięższy, bogatszy zapach jej bliźniaczki wnikającej w ogrodowy
mech. Za chwilę dołączą do nich zapachy trawy, pisku, kamieni, kory drzew,
rozgrzewających się dachów okolicznych domów i psiej sierści tarmoszonej
wypoczętą ręką czlowieka. Słońce – jak dyrygent – pilnuje wejścia
poszczególnych sekcji i solistów. Jest dyrygentem wybitnym, wymagającym i nie
znoszącym sprzeciwu, charyzmatycznym i rozumiejącym intencję Autora, dzięki
czemu ascetyczny poranek utworu jest tak samo ekscytujący i przykuwający uwagę,
jak jego przepełniony treścią wieczorny finał („Bolero” M. Ravela). 
