Cisza

 Ludzie różnie zachowują się w obliczu spraw trudnych i ostatecznych. Ja wycofuję się. Im trudniejszy problem, tym jestem cichsza, bardziej zamknięta w sobie, często niedostępna. Jeżeli więc pokrzykuję, pohukuję i szturcham swoją rodzinkę i przyjaciół, skanduję inwektywy, warczę i robię wiele dziwnego hałasu, to problem jest drażliwy ale rozwiązywalny, a ja tylko poirytowana. Natomiast, gdy na pytania odpowiadam mruknięciem, milknie mój telefon, nie odpowiadam na maile i trudno mnie złapać w jakikolwiek inny sposób, to znaczy, że dzieje się coś ważnego, smutnego, złego, na poradzenie z czym potrzebuję czasu i całej energii, jaką dysponuję. Cisza czasami trwa dzień, a czasami miesiąc. Wtedy nie pomagają rozmowy, próby wyrwania mnie z tego dziwnego stanu zawieszenia, czy odwrócenia mojej uwagi itp. Mimo, że rozumiem najlepsze chęci otaczających mnie osób, to drażnią mnie próby trywializowania gnębiącego mnie problemu, szukania powierzchownych rozwiązań, czy też udzielania rad, o które nie prosiłam. Sama mam naturę zadaniową i, co niestety denerwuje część moich znajomych, nie umiem zbyt długo omawiać jednego problemy, dzieląc go na elementy i parokrotnie oglądając z każdej możliwej strony. Wolę przyjrzeć się sytuacji, wyciągnąć wnioski i poszukać najlepszego rozwiązania problemu czy też wyjścia z sytuacji, z jak najmniejszymi stratami. Tak też postępuję ze swoim życiem, jakby to powiedział mój znajomy: nie certolę się z nim ;-) Jednak czasami coś mnie przerasta, a dokładniej czuję się tak, jakbym musiała poradzić sobie z czymś dużo ode mnie większym, co ostatecznie musi się we mnie zmieścić.

...

... na co dzień wygadana, w obliczu tragedii milknę, bo jak odnieść się do cierpienia po stracie najbliższych osób? Co powiedzieć gdy umiera ktoś, kto na pewno nie powinien - dziecko? Nic. Każde pocieszenie brzmi jak banał. Żadnym słowem, czy gestem nie można niczego cofnąć, nie można też złagodzić faktów lub im zaprzeczyć. Można tylko być obok, gdyby potrzebne było ramienia do podtrzymania, przytulenia, czy wypłakania, lub gdyby potrzebna była czyjakolwiek twarz do wykrzyczenia światu wściekłości, bólu, żalu, tęsknoty, niesprawiedliwości i bezpańskiej już Miłości. Ale czasami nie można nawet tyle, pozostaje tylko być. Chcę wierzyć, że czas oraz biochemia zrobią swoje i ulżą cierpieniu z tak nagła samotnym rodzicom ... 

Blueme

Lodówka

 Zawsze chciałam mieć lodówkę, taką, jakie widać na amerykańskich filmach. Ogromną. I wcale nie chodziło o jej pojemność, wygodę w użytkowaniu, czy snobizm. Chodziło o drzwi. Drzwi, na których wisiały plany lekcji, kalendarze z zaznaczonymi wizytami u lekarzy, urodzinami, wyjściami do kina, rocznicami ślubów, rachunki do zapłacenia, polaroidowe zdjęcia, efekty rękodzielniczych wytworów latorośli i wiele innych bardziej, lub mniej przydatnych elementów rodzinnej codzienności. Co prawda, nigdy nie zadałam sobie pytania, jak wygląda użytkowanie lodówki z takim nadbagażem, po prostu byłam zauroczona tablicą ogłoszeń, płaszczyzną wystawienniczą i albumem rodzinnym w jednym. Jako dziecko marzyłam, że na lodówce, jako wyraz rodzicielskiej dumy, zawisną i moje prace, ale niestety tak się nie stało. Przeszkody były dwie: nad wyraz praktyczne podejście do życia moich rodziców oraz lodówka – radziecka odpowiedź na amerykańskie rozpasanie – porządna, wysoka, wąska, emaliowana i zupełnie nie nadająca się do jakichkolwiek innych działań, poza przechowywaniem żywności.

Dobre nocki…

Puk, puk, puk. Odpukuję w niemalowane. Od trzech dni Maluch zasypia sam. Co prawda, od początku spał w swoim pokoju, we własnym łóżeczku i przy zgaszonym świetle, ale do tej pory zawsze podczas zasypiania towarzyszyło mu jedno z nas.