Lodówka

 Zawsze chciałam mieć lodówkę, taką, jakie widać na amerykańskich filmach. Ogromną. I wcale nie chodziło o jej pojemność, wygodę w użytkowaniu, czy snobizm. Chodziło o drzwi. Drzwi, na których wisiały plany lekcji, kalendarze z zaznaczonymi wizytami u lekarzy, urodzinami, wyjściami do kina, rocznicami ślubów, rachunki do zapłacenia, polaroidowe zdjęcia, efekty rękodzielniczych wytworów latorośli i wiele innych bardziej, lub mniej przydatnych elementów rodzinnej codzienności. Co prawda, nigdy nie zadałam sobie pytania, jak wygląda użytkowanie lodówki z takim nadbagażem, po prostu byłam zauroczona tablicą ogłoszeń, płaszczyzną wystawienniczą i albumem rodzinnym w jednym. Jako dziecko marzyłam, że na lodówce, jako wyraz rodzicielskiej dumy, zawisną i moje prace, ale niestety tak się nie stało. Przeszkody były dwie: nad wyraz praktyczne podejście do życia moich rodziców oraz lodówka – radziecka odpowiedź na amerykańskie rozpasanie – porządna, wysoka, wąska, emaliowana i zupełnie nie nadająca się do jakichkolwiek innych działań, poza przechowywaniem żywności.

Tak więc dzieciństwo przeżyłam bez lodówkowego centrum dowodzenia, chłonąc codziennie, wszystkimi porami skóry praktyczne podejście do życia moich rodziców. Oczywiście w ramach nastoletniego buntu starałam się coraz bardziej wrastający we mnie praktycyzm wykorzenić, stąd ślepe oddanie harcerskim ideałom (do tej pory mi zostało ;-), próba zaistnienia w szkolnym teatrze, czy zapisanie się do chóru („hm… śpiewasz ładnie, tylko w kilku tonacjach naraz”), wszystkie zakończone w pierwszym roku ogólniaka, gdyż praktyczne podejście władz zwierzchnich (czy. Rodziców) zwyciężyło - „To ci nie da chleba, ty masz się uczyć, a nie głupotami zajmować”. Uczyłam się więc, cicho towarzysząc walnym bitwom pomiędzy rozumem a duszą, rozgrywanym we mnie, przy użyciu wszelkich dostępnych środków, a wesoła lodówka - kronika rodzinnego życia - stała się dla mnie baśniowym synonimem ciepła, miłości i bliskości oraz dumy z dziecięcych dokonań. Obiecałam sobie, że gdy już będę miała własną lodówkę, to będzie właśnie taka – RADOSNA i CODZIENNA. I była, przez kilka tygodni, do czasu aż kartki się pogięły i pobrudziły, zdjęcia pozawijały od wilgoci, informacje się zdezaktualizowały i trzeba było wszytko zdjąć. O tego dnia, sromotnej klęski zaskoczonej duszy, lodówka była zawsze ascetycznie pusta. Drażniły mnie nawet magnesy – prezenty z podróży – jakie otrzymywaliśmy od przyjaciół. Otrzymywaliśmy je systematycznie. Może naszych przyjaciół niepokoiła bijąca po oczach biała lodówkowa płaszczyzna i uznali, że należy ją czym prędzej zapełnić? Magnesy z serca przyjmowałam, wieszałam na lodówce, a wieczorem, najpóźniej rano zdejmowałam z lodówki, wkładałam do specjalnego pudełka na magnezy i głębiej oddychałam z ulgą i poczuciem przestrzeni. 

Kiedy przeprowadziliśmy się do naszego obecnego domu, w którym kuchnia dawała nieco większe możliwości aranżacyjne, niż w 40 metrowym mieszkaniu służbowym, lodówka stała się naszą wspólną obsesją. Z tymże, Szanowny M. marzył o dwuskrzydłowej lodówce z kostkarką i podajnikiem do napojów, a ja o tym, żeby lodówka zmieściła się w linii szafek i miała łatwiejsze do mycia szklane półki. Udało nam się zgrać nasze potrzeby i ogromny Samsung stanął w roku kuchni. Od kilku lat stoi w tym samym miejscu, poddając się niedużym zmianom, np. zdjęciu folii zabezpieczających, czy dobudowaniu do niego kilku półek na książki kucharskie. Aż do wczoraj jego życie było normalnym, monotonnym życiem domowej lodówki: drzwi otworzyć i zamkną, włączyć i wyłączyć wewnętrzne światło, poinformować o niedomkniętych drzwiach i wyłączonej kostkarce. Ale wczoraj rozpoczął się w jego i moim życiu nowy etap – pojawiły się na nim małe magnesiki samochodów, które z pieczołowitością i skupieniem przyklejał przez dość długi czas Młody. W pierwszej chwili wyrwało mi się: O, nie!!! Praktycyzm i umiłowanie ascezy głośno jęknęły mi w głowie, ale gdy zobaczyłam na twarzy Małego dumę za swego dzieła i wysiłku w nie włożonego, pogoniłam niezadowolone towarzystwo w najczarniejszą otchłań mojego umysłu i już wiedziałam, że w niedługim czasie lodówka pokryje się stertą rysunków i kolorowych magnesów i będą z niej biły: akceptacja, radość i rodzicielska duma.

Blueme